شیوع انواع استرابیسم در بیماران مبتلا به استرابیسم مراجعه‌کننده به یک بیمارستان ریفرآل نوع سوم

هدف: تعیین میزان شیوع انواع استرابیسم در بیماران مراجعه‌کننده به بیمارستان فارابی از سال 1387 تا 1393. روش پژوهش: در این مطالعه مقطعی گذشته‌نگر، داده‌های موجود در بایگانی بیمارستان فارابی تهران طی سال‌های 1387 تا 1393 مورد بررسی قرار گرفتند و اطلاعاتی مانند انواع استرابیسم و ناهنجاری‌های مرتبط با آن، انواع تنبلی چشم و سایر یافته‌های پاتولوژیک ثبت شدند. یافته‌ها: تعداد 1174 بیمار مبتلا به استرابیسم مورد بررسی قرار گرفتند. شایع‌ترین نوع استرابیسم، "ایزوتروپیای تطابقی" با میزان 04/25 درصد بود و "اگزوتروپی گهگاهی"، "ایزوتروپیای غیرتطابقی" و "ایزوتروپیای نیمه تطابقی" به ترتیب با 09/12 درصد، 24/11 درصد و 39/10 درصد در رتبه‌های بعدی قرار گرفتند. هم‌چنین 03/63 درصد از بیماران مبتلا به استرابیسم دارای انحراف ایزو و 53/24 درصد مبتلا به انحراف نوع اگزو بودند. سایر یافته‌های پاتولوژیک چشمی علاوه بر استرابیسم، در 236 بیمار (1/20 درصد) دیده شد. رایج‌ترین ناهنجاری مرتبط با این انحرافات، پرکاری عضله مایل تحتانی (07/11 درصد) بود و 88 بیمار علاوه بر استرابیسم، نیستاگموس هم داشتند. به طور مشخص و قابل‌توجهی، 45 درصد از بیماران تنبلی چشمی نداشتند و 37 درصد دچار نوع ترکیبی تنبلی چشم بودند که این نوع رایج‌ترین نوع تنبلی چشم در بیماران مبتلا به استرابیسم بود. نتیجه‌گیری: در این مطالعه شیوع ایزوتروپی بیش از 5/2 برابر اگزوتروپی بود و حدود نیمی از بیماران مبتلا به استرابیسم دچار تنبلی چشم بودند. شایع‌ترین فرم استرابیسم ایزوتروپیای تطابقی بود که تجویز عینک و درمان به موقع آن می‌تواند منجر به اصلاح این نوع از ایزوتروپی و تنبلی چشم همراه آن گردد.